Επιτραπαίζουμε – Επιτραπέζια Παιχνίδια – Board Games Τα πάντα για τα αγαπημένα σου επιτραπέζια
Σας έχω σπαμάρει λίγο παραπάνω από το κανονικό αυτές τις μέρες, αλλά τελικά το Essen που είχαμε “ψιλοθάψει” ως αδιάφορο, same old, same old εμένα μου έφερε μια στοίβα παιχνιδάρες με την μια να είναι καλύτερη από την άλλη. Προσωπικά, μετά το Praga Caput Regni που ήταν ένα από τα πολύ λίγα 10αρια που έχω βάλει γενικά σε eurogame, δεν θεωρούσα ότι θα μπορούσε τόσο σύντομα ο δημιουργός να βγάλει κάτι καλύτερο.
Και όμως, συμβατό με τα σημεία των καιρών και της πανδημίας, έρχεται η σωτηρία της Messina από την πανούκλα να ταράξει τα νερά.
Ιταλία στα χειρότερα του Μαύρου Θανάτου λοιπόν, και οι παίχτες αναλαμβάνουν τον ρόλο μεσαιωνικών ευγενών που αναλαμβάνουν να σώσουν την πόλη τους και το πόπολο. Λίγο ουτοπικό για την εποχή, αλλά οκ επιτραπέζιο είναι με μαύρο θέμα, οπότε ας αναδείξει τα καλύτερα της ανθρώπινης φύσης παρά την μεσαιωνική πραγματικότητα. Τουλάχιστον όταν βάζεις τους χωρικούς σε καραντίνα μπορείς να τους βάλεις και να δουλέψουν σαν αντάλλαγμα, οπότε μερικά πράγματα είναι πιστά στο πνεύμα της εποχής (και μερικά άλλα πιστά στο Warhammer 40.000 μια και οι καλόγριες είναι η καλύτερη πηγή παραγωγής φωτιάς)
Το παιχνίδι παίζεται σε ένα ταμπλό από εξάγωνα που στήνονται τυχαία (αλλά είναι τα ίδια σε κάθε παρτίδα – ανά player count) τα οποία είναι οι συνοικίες της Messina, και στην άκρη της πόλης υπάρχουν τέσσερις αποβάθρες με καράβια που έρχονται και φέρνουν έξτρα ποντίκια και πανούκλα (καίμε την πόλη και ανθρώπους για να περιορίσουμε την μόλυνση αλλά το εμπόριο δεν το ακουμπάμε). Κάθε γύρο, κάνοντας χρήση ενός plague wheel στήνονται πράγματα στο ταμπλό, κυρίως εστίες μόλυνσης και πολίτες (όχι υποχρεωτικά στα ίδια σημεία). Κάθε παίχτης στην συνέχεια έχει 3 εργάτες που ο σκοπός είναι να πάνε σε μια συνοικια, να διασώσουν ή να βάλουν καραντίνα τους πολίτες που είναι εκεί, να πολεμίσουν την μόλυνση βάζοντας φωτιά και στην συνέχεια να χρησιμοποιήσουν την συνοικία (που τυγχάνει να έχει κάποια actions )
Μέχρι στιγμής το παιχνίδι ακούγεται πολύ απλό και βατό. Παρόλο που δεν έχει κάτι άλλο να κάνεις πέρα από τα παραπάνω, ο θείος Βλαδίμηρος το έχει τερματίσει λίγο με τα υπόλοιπα που έχει βάλει στην συνταγή. Στο κάθε player board υπάρχει ένα μεγάλο κυκλικό track όπου οι παίχτες μπορούν να τοποθετήσουν τους πολίτες που σώζουν ή βγάζουν από την καραντίνα για να ενεργοποιήσουν επιπλέον ενέργειες και bonus, τα οποία βασικά είναι και το ζουμί του παιχνιδιού. Σε αντίθεση με την Πράγα που μπορείς σχεδόν να τα τερματίσεις όλα, εδώ είναι αρκετά σφιχτά τα πράγματα και πρέπει να κάνεις πολύ πιο στιβαρό σχεδιασμό των επόμενων κινήσεων για να προκόψεις, ειδικά όταν πρέπει να επιλέξεις και πότε θα βγάλεις τους πολίτες από το track και θα τους πας στα κτήρια που χτίζεις για να παράγουν μέχρι εσχάτων. Την συνταγή ολοκληρώνουν διάφορα ήδη κτηρίων που μπορούν να χτίσουν οι παίχτες, τρία tracks που πρέπει να προχωρήσεις για VP και bonus, ένα What’s Your Game like VP multiplier, το οποίο βγαίνει σε δυο γεύσεις, συμμετρικό και ασύμμετρο (όπως και το player board) και ένα high cost/high risk/high gain action όπου μπορείς να ξαναστείλεις κόσμο πίσω σε μια συνοικία που καθάρισε από την πανδημία για πολλά VP αλλά με ρίσκο να εισπράξεις πολλά αρνητικά VP αν στο τέλος του παιχνιδιού ξαναεμφανιστεί η μόλυνση.
Γενικά, το παιχνίδι είναι λίγο τρομακτικό εκ πρώτης, γιατί έχει πολύ τραχανά και πολλά μικρά πραγματάκια που γίνονται στις μηχανικές φάσεις του παιχνιδιού, αλλά επί του πρακτέου είναι ωραία θεματικά δεμένα όλα και κάπου έχουν μια λογική που θυμίζει καλά σχέδια του Λακέρδα. Μετά τον πρώτο/δεύτερο γύρο το έχουν καταλάβει και οι παίχτες και μετά κυλάει τραίνο. Οι επόμενες παρτίδες σίγουρα θα είναι καλύτερες και σε καλούς χρόνους.
Από εκεί και πέρα, πέρα από το μαύρο θέμα, το παιχνίδι είναι feel good euro βιποσαλάτα, όπως και η Πράγα. Κάθε γύρο κάνεις κάτι, μαζεύεις κάτι και στήνεις ή τρέχεις κάποια από τις “μηχανές” σου στο προσωπικό board. Σε αντίθεση με την Πράγα – και βασικά αυτό που έλειπε από το προηγούμενο παιχνίδι – είναι το interaction. Εδώ, οι θέσεις στον χάρτη και το work placement είναι ιδιαίτερα σημαντικά, όπως και κάποια mini racing elements που εμφανίζονται κατά την διάρκεια της παρτίδας. Δεν υπάρχει take that ή κόμπλεξ/κοψίματα, αλλά αισθάνεσαι ότι παίζεις με άλλους ανθρώπους και όχι multiplayer solitaire. Ειδικά όταν ξεκλειδώσουν παραπάνω assistants οι παίχτες, το παιχνίδι σφίγγει αρκετά, σε σημείο που μπορεί να χρειαστεί κανείς να πάει και πάσο αντί να ξεπαραδιαστεί για να διασχίσει την πόλη. Αν δεν σας αρέσουν τα μοντέρνα βαριά euro, δεν νομίζω ότι αυτό θα σας κάνει να αλλάξετε γνώμη. Αν από την άλλη είστε φαν, νομίζω ότι είναι το #1 του φετινού Έσσεν με μικρή διαφορά από το Boonlake.
Κάντε click παρακάτω στο εξώφυλλο του κουτιού του παιχνιδιού για να μεταβείτε στην σελίδα καταχώρησης με περισσότερες πληροφορίες, κριτική για το παιχνίδι και άλλες ενδιαφέρουσες λεπτομέρειες:
