Τελευταία Παρτίδα…

Πριν ξεκινήσω να αραδιάζω τις σκόρπιες σκέψεις μου αν και τα παρακάτω μπορεί να είναι στενάχωρα, θα ήθελα να πω ότι εκείνος θα ήθελε να χαμογελάμε όπως είμαι σίγουρος ότι τι ίδιο κάνει αυτήν την στιγμή και αυτός από ψηλά. Σήμερα άκουσα τα νέα για πρώτη φορά από τον φίλο μου τον Νίκο, μέσα στο κοινό chat που έχουμε για επιτραπέζια παιχνίδια και άλλα. “Πέθανε σήμερα το πρωί ο Βασίλης…” έγραψε. Ο Βασίλης για όσους δεν τον γνωρίζουν ήταν ένας πολύ καλός φίλος της παρέας του Επιτραπαίζουμε, με τον οποίο όλοι μας μοιραζόμασταν το πάθος μας για τα επιτραπέζια παιχνίδια, και συχνά πυκνά παίζαμε λογής, λογής παιχνίδια με ιδιαίτερη προτίμηση σε βαριά παιχνιδια όπως αυτά του αγαπημένου του Vital Lacerda και άλλα. Όχι όμως τόσο συχνά τον τελευταίο χρόνο μιας και ο Βασίλης είχε διαγνωστεί με καρκίνο και σαν σωστός μαχητής έδινε μια μάχη την οποία φαινόταν ότι κέρδισε τον τελευταίο καιρό. Συνεπώς τον τελευταίο καιρό μιλάγαμε κυρίως διαδικτυακά για τα νέα μας.

Δεν θα ξεχάσω την πρώτη φορά που το έμαθα πίσω, αρκετούς μήνες το πρώτο πράγμα που μου πέρασε από το μυαλό ήταν να του ετοιμάσουμε κάτι να του φτιάξει τη διάθεση και να του τονώσει τη ψυχολογία. Προς μεγάλη μου χαρά αφού πρώτα εντόπισα διαδικτιακά τον αγαπημένο του σχεδιαστή επιτραπέζιων παιχνιδιών τον Vital Lacerda, εκείνος συμφώνησε αμέσως και με μεγάλη προθυμία, να επικοινωνήσει μέσω video call με τον Βασίλη και να μιλήσουν. Όπως και πράγματι έκανε, θα θελα να ήμουν απο μια πλευρά να ακούω τις κουβέντες τους και να χαμογελάω. Ο Βασίλης μου είπε μετά για αυτό, και φυσικά δεν μπορούσε να κρύψει τη χαρά του για το πόσο πολύ του άρεσε και για το πόσο ευχαριστήθηκε την κουβέντα τους. Ο καιρός πέρασε και συχνά μάθαινα από τον ίδιο πως οι θεραπείες πάνε σωστά και πως τα πράγματα πηγαίναν γενικά καλά. “Δεν θα μπορέσω να έρθω αυτήν την Παρασκευή για παιχνίδι μου έλεγε γιατί με ρίχνουν οι θεραπείες αλλά μόλις τελειώσει αυτός ο κύκλος θα παίξουμε… Ακολουθούσαν συχνά κουβέντες για το τι έπαιξε ο ένας, τι έπαιξε ο άλλος, τι να δοκιμάσουμε επόμενο κάποια στιγμή και άλλα.

Το καλοκαίρι πέρασε και μέσα στον Σεπτέμβιο πιάσαμε πάλι κουβέντα. “Έπαιξα το Anno 1800 του Mαrtin Wallace, παιχνιδάρα” μου λέει, “Θα σου αρέσει πολύ είναι στα γούστα σου, όταν βρεθούμε να το παίξουμε”. “Ναι φυσικά, μόλις το πάρω και για μένα, τώρα που είσαι καί εσύ καλύτερα να βρεθούμε να το παίξουμε” του έλεγα εγώ. Μετα τέλος του μήνα μου έγραφε, με αφορμή ένα unboxing video για τις μινιατούρες του Descent: Legends of the Dark που μόλις ανέβασα, “Φανταστικές μινιατούρες , αν θέλεις βοήθεια να μου τις δώσεις να στις φτιάξω, για μένα είναι 10 λεπτά δουλειά, και αν θέλεις μπορώ να τις βάψω κιόλας”. “Ναι φυσικά ωραίο project και μετά μπορούμε να ξεκινήσουμε campaign.” Αυτή ήταν και η τελευταία μας επικοινωνία, με σχέδια για το μέλλον. Σήμερα έμαθα ότι μας άφησε για το επόμενο ταξίδι του, που μπορεί να μην είναι η αγαπημένη του Πορτογαλία αλλά σίγουρα θα είναι γεμάτο εκπλήξεις που θα του αρέσουν.

Από το πρωί που έμαθα τα νέα, μετά τα πρώτα λεπτά του σοκ, τόσο για το νεαρό της ηλικίας του, τόσο για την συνειδητοποίηση ότι θα αργήσουμε να παίξουμε πάλι παρέα γύρω από το ίδιο τραπέζι, μπήκα σε κατάσταση πανικού. Ποιο ήταν το τελευταίο παιχνίδι που παίξαμε μαζί? Αρχισα να σκέφτομαι, και αν και η απάντηση δεν έχει καμία σημασία, συνεχίζει να με καίει. Μπήκα στα video που ανεβάζουμε στο κανάλι κάποια  από τα οποία έχει εξηγήσει ο Βασίλης με How to Play και δεν έβρισκα άκρη, μετά είδα τα video που είχαμε κάνει μαζί live Playthrough πάλι τίποτα. “Μα γιατί έχει τόση σημασία να το βρείς αυτό?”, με πιάνω να ρωτάω τον ευατό μου. “Έχει, πως δεν έχει συνέχισε να ψάχνεις…” Βρίσκω στο timeline, πίσω στις παρτίδες που παίξαμε, το τελευταίο video που έχει κάνει εξήγηση κανόνων, ήταν το On Mars του Vital Lacerda. “Όμως δεν ήταν αυτό, απλά είχα κάνει το μοντάζ αργότερα σε αυτό, κάτι άλλο θυμάμαι ήταν, τι στο διάολο γιατί δεν μπορώ να θυμηθώ? Θα συνεχίσω να ψάχνω. Μηπως ήταν τελικά αυτή η τελευταία μας παρτίδα μαζί?” Βρίσκω και τo άλλο video στο οποίο καταγράψαμε και την παρτίδα μας. Το προχωράω με μανία στο τέλος να δω αν κέρδισε, όπως συνήθως έκανε στα βαριά αυτά παιχνίδια που του άρεσαν. “Ο Βασίλης με το μπλε 79” ακούω τον εαυτό μου να λέει μετρώντας το σκορ. Ας μην έχει άλλος, μεγαλύτερο σκορ, ας μην έχει άλλος μεγαλύτερο σκορ, πιάνω τον εαυτό μου να σκέφτεται, όχι ότι υπήρχε μεγάλη πιθανότητα να είχε άλλος, αλλά ποτέ δε ξέρεις. Τελικά μας κέρδισε και πάλι ο μπαγάσας… Καλό σου ταξίδι φίλε Βασίλη, καλές παρτίδες και μέχρι να βρεθούμε ξανά να παίξουμε γύρω από το ίδιο τραπέζι όπως παλιά, συνέχισε να τους κερδίζεις όλους…