Κεντρική / Hot Topics / CONFESSIONS of a GAMER: “It could be a true story”

CONFESSIONS of a GAMER: “It could be a true story”

Πολλές φορές παίζουμε ένα τόσο απλό επιτραπέζιο, θαυμάζουμε το πως μια απλά ιδέα έγινε παιχνίδι και αναρωτιόμαστε για το πως το σκέφτηκε ο σχεδιαστής. Υπάρχουν όμως και φορές που το θέμα του παιχνιδιού είναι τόσο περίεργο που και πάλι θα αναρωτηθούμε για το πως το σκέφτηκε το σχεδιαστής.

Και επειδή οι άνθρωποι έχουν την τάση στο ότι δεν καταλαβαίνουν να το διακωμωδούν, σκέφτηκα και εγώ πολλές τέτοιες ιστορίες, ώστε να δώσω μια εξήγηση σε όλους αυτούς τους gamers, που αναρωτιούνται με μια και μόνο φράση: ”Καλά πως το σκέφτηκε αυτό?”.

Ας πάρουμε το πρώτο παράδειγμα το σχετικά και καινούργιο παιχνίδι Photosynthesis. Σε αυτό το παιχνίδι, οι παίχτες έχουν στην κατοχή τους, σπόρους δένδρων στους οποίος προσπαθούν, στρατηγικά, να τους φυτέψουν έτσι ώστε να τα βλέπει ο ήλιος και να γίνονται ολόκληρα δέντρα. Φυσικά όταν έπαιξα το παιχνίδι και κοιτώντας το, δεν μπορούσε στο να μην μου εξάψει την φαντασία. Σκεφτόμουν πως μπορεί ο δημιουργός να εμπνεύστηκε και να έβγαλε ένα τέτοιο επιτραπέζιο. Φανταζόμουν τον σχεδιαστή, κάντε το εικόνα, μέσα στο δάσος, να καπνίζει αμέριμνος το τσιγαριλίκι του μέσα στο τροχόσπιτο του. Είναι μια συνηθισμένη μέρα για αυτόν, με τα πουλάκια να κελαηδούν και η σκέψη του να περιτριγυρίζεται στην λέξη “Peace man”. Ξάφνου βγαίνει έξω από το τροχόσπιτο του και βλέπει την γυναίκα του να κρατάει μια τούρτα για τα γενέθλια του. “Να ζήσεις σαν τα ψηλά τα δέντρα” του ευχήθηκε. Και εκεί άναψε το λαμπάκι πάνω από το κεφάλι του σχεδιαστή. “Γυναίκα δεν ξέρεις τι είπες τώρα? Θα μας κάνεις πλούσιους”. Η γυναίκα του δεν καταλαβαίνει τίποτα όταν ο σχεδιαστής ξάφνου κλείνεται μέσα στην καλύβα του και σχεδιάζει το Photosynthesis. Αυτό βέβαια θα τον κάνει αργότερα να εγκαταλείψει το δάσος που ζούσε και να πάει στην Έσσεν, αλλά “who cares”? To νερό είχε μπει στο αυλάκι και αυτή θα ήταν η πρώτη μεγάλη επιτυχία γι αυτόν τον σχεδιαστή.

Κατά πολλά χρονάκια πίσω, το 1992 συγκεκριμένα θυμάμαι ένα παιδικό επιτραπέζιο το Μην ξυπνήσεις τον Μπαμπά. Οι παίχτες, οι οποίοι είναι μικρά παιδιά, θα θα πρέπει να κινηθούν γύρω γύρω από το κρεβάτι του κοιμώμενου πατέρα τους, ρισκάροντας πάντα ότι μπορεί να τον ξυπνήσουν. Και τώρα αλήθεια πείτε μου. Τέτοιο θέμα παιχνιδιού δεν σας κάνει να αναρωτιέστε πως το σκέφτηκε ο σχεδιαστής? Η ιστορία είναι πανεύκολη. Ο αυστηρός πατέρας του σχεδιαστή, ο οποίος ότι λέει είναι νόμος και ο σχεδιαστής μικρός τότε σε ηλικία, δεν τολμάει να του αντιμιλήσει. Όλα φαίνονται να κυλάνε ρολόι, μπορεί βέβαια ο σχεδιαστής να έτρωγε και καμία φάπα, από τον πατέρα του, αλλά ένα πρωινό ο σχεδιαστής έχει να αντιμετωπίσει την απόλυτη πρόκληση. Το προηγούμενο βράδυ έχει ξεχάσει μέσα στο δωμάτιο του πατέρα του, ένα βιβλίο. Τι μπορεί να κάνει τώρα που πρέπει να μπει μέσα να το πάρει για να πάει σχολείο? Θα ρισκάρει να ξυπνήσει τον πατέρα του φυσικά, που κοιμάται έτσι που νομίζεις ότι υπάρχει ορχήστρα μέσα στο δωμάτιο από τα ροχαλητά. Η σκηνή είναι κλασική. Ο σχεδιαστής με τις μύτες των ποδιών του έχει καταφέρει με απόλυτη επιδεξιότητα να πάρει το βιβλίο όταν κατά λάθος πατάει ένα πλαστικό παπάκι το οποίο ήταν κάτω στο πάτωμα. Η σκηνή θυμίζει θρίλερ. Πατέρας με κατακόκκινα μάτια σαν του δράκουλα να ξυπνάει και να δείχνει το παιδί. Το παιδί να το έχει λούσει κρύος ιδρώτας μόνο που κοιτάει τον πατέρα. Μετά ο σχεδιαστής από χρόνια και εφόσον έχει αλλάξει τόσους ψυχολόγους όπου παλεύει να ξεπεράσει το γεγονός, ένας από αυτούς του δίνει την απόλυτη ιδέα : “Καταλαβαίνω παιδί μου τι έχεις περάσει, αλλά γιατί δεν το εξωτερικεύεις αυτό το τραύμα σου ώστε να το μοιραστείς και με άλλους ανθρώπους?”. Κάπου εκεί γεννήθηκε η ιδέα του επιτραπέζιου μέχρι που ο σχεδιαστής, γνωρίζει τους Milton Bradley και ξεχνάει όλα του τα παιδικά τραύματα…

Στο Ab in die Tonne οι παίχτες θα πρέπει να προσέξουν έτσι πως πετάνε τα σκουπίδια στον κάδο του παιχνιδιού. Καθώς σε αυτό το τρισδιάστατο παιχνίδι ο παίχτης που θα υπερχειλίσει τον κάδο και πέσουν όλα κάτω θα τιμωρηθεί με αρνητικούς πόντους. Κάδος και σκουπίδια? Really? Και εδώ όμως έχω το πιθανό στόρι του σχεδιαστή. Ο σχεδιαστής καθισμένος στον καναπέ περιμένοντας με ανυπομονησία, να ξεκινήσει το champions League. Η Γυναίκα του σχεδιαστή ενοχλημένη φυσικά από τον άντρα της, ο οποίος είναι αραχτός και αυτή πλένει μια στοίβα πιάτα αρχίζει τους δήθεν αναστεναγμούς. Όταν βλέπει ότι αυτό δεν πιάνει, κοιτάει γύρω της και εντοπίζει την σακούλα με τα σκουπίδια. Φυσικά την αρπάζει και την πηγαίνει στο σαλόνι περιπαιχτικά απαιτώντας να πεταχτούν τα σκουπίδια τώρα. Ο σχεδιαστής σκέφτεται τις επιλογές του, είτε θα χάσει την έναρξη του αγώνα ή τον ύπνο του από την κρεβατομουρμούρα. Αποφασίζει ότι ο ύπνος είναι ιερός και έτσι με βαριεστημένα βήματα έχει φτάσει ήδη στον κάδο της πολυκατοικίας του. Εκεί που πετάει τα σκουπίδια και πάει να φύγει, ένα αεράκι ξαφνικό ρίχνει μια κονσέρβα από τα σκουπίδια κάτω. Ο ήχος κάνει τον σχεδιαστή να γυρίζει και φυσικά να του έρθει η έμπνευση. Τα επόμενα λεπτά είναι ένας μικρός πανικός. Γυρνάει πίσω, φιλάει την γυναίκα του με πάθος, η οποία αρχίζει να αναρωτιέται ποια είδε όταν πήγε να πετάξει τα σκουπίδια, κλείνει την τηλεόραση και δημιουργεί το  Ab in die Tonne! Η συνέχεια στο τραπέζι σας.

Στο Dancing Eggs οι παίχτες προσπαθούν να συγκρατήσουν με όλο τους το σώμα όσα πιο πολλά αυγά μπορούν. Αυτό βέβαια τα καταφέρνουν με ένα ζάρι το οποίο μπορεί να τους κάνει και την ζωή δύσκολη γιατί παράλληλα τους βάζει σε μία μίνι δοκιμασία. Οι παίχτες πρέπει να περάσουν την δοκιμασία χωρίς να τους πέσουν τα αυγά κάτω που έχουν σε όλο τους το σώμα. Το παιχνίδι από μόνο του είναι αρκετά αστείο ακόμα και σε εμφάνιση, αφού έρχεται μέσα σε μια αυγοθήκη. Τώρα τι κρύβεται πίσω από την δημιουργία του? Θα μπορούσε άνετα ο σχεδιαστής να ήταν ένας wannabe stand up comedian. Ο ίδιος πίστευε ότι θα είχε πολύ χιούμορ στην σκηνή αλλά τον κοινό του τον έβρισκε απαίσιο. Τόσο απαίσιο όπου είχανε φτάσει σε σημείο να του πετάνε αυγά προκειμένου να σταματήσει. Ο σχεδιαστής μας όμως δεν το έβαζε κάτω. Συνέχιζε να δίνει παραστάσεις αλλά κατάφερνε να εισπράττει από το κοινό του, περισσότερα αυγά. Ώσπου μια ηρωική μέρα, ο σχεδιαστής κατάλαβε, ότι αυτό που εξασκούσε δεν ήτανε στην ουσία το χιούμορ του αλλά τα αντανακλαστικά του. Όταν το κοινό του πια, που μεταξύ μας επίτηδες του πέταγε αυγά για να ξεσπάσει, του πέταξε αυγά, αυτός ξαφνικά με μία κίνηση βάζει μερικά κάτω από την μασχάλη χωρίς να σπάσουν. Το κοινό οργιάζει και του πετάει με μανία και άλλα, αλλά αυτός με ψυχραιμία στερεώνει μερικά στο κεφάλι ενώ πιάνει τα υπόλοιπα με τις μύτες των ποδιών του. Εκεί το κοινό τον κοιτά αποσβολωμένο, ενώ ξαφνικά ξεσπάει σε χειροκροτήματα. Κάπου εκεί του ήρθε η ιδέα του σχεδιαστή για το Dancing Eggs. Σχεδιάζοντας μάλιστα αυτό το παιχνίδι, μπορούσε πια να πάρει την “εκδίκηση” του χαζεύοντας άλλους παίχτες που προσπαθούσαν να κάνουν ότι έκανε αυτός με επιτυχία. Τουλάχιστον μια φορά όλοι πια γελάγανε με το παιχνίδι του και όχι με τον ίδιον.

Στο παιχνίδι Μετακόμιση οι παίχτες προσπαθούν να χωρέσουν τα έπιπλα τους με τέτοιο τρόπο ώστε να μην έχουνε κενά στο φορτηγό τους. Η ιδέα του παιχνιδιού εκτός ότι είναι αρκετά διασκεδαστικό, το κάνει ενδιαφέρον για το τι back story θα μπορούσε να κρύβει. Πολύ απλά θα μπορούσαμε να πούμε για ένα δουλευταρά σχεδιαστή ο οποίος μια ζωή λόγω δουλειάς, που άλλαζε συχνά, είχε την μετακόμιση σαν δεύτερη του φύση. Μια τυπική μέρα όμως, που χάζευε το μπουντουάρ που του είχε αφήσει η πρώην γυναίκα του, είδε πόσο μεγάλο είναι. Το συγκεκριμένο του έπιανε πολύ χώρο. Έτσι όπως παρατηρούσε τους εργάτες που το κουβαλούσαν, για άλλη μια μετακόμιση, ξαφνικά τους γλιστράει και το μπουντουάρ γίνεται χίλια κομμάτια. Από τον ήχο και μόνο, θα μπορούσε να είναι και η “αφύπνιση” για να σχεδιάσει το επιτραπέζιο. Λίγο οι μετακομίσεις, λίγο το δράμα με την πρώην του, ο σχεδιαστής αποφάσισε να το μοιραστεί με χιλιάδες Boardgamers. Από ότι όμως φαίνεται και στην πορεία, μόνο καλό του έκανε, καθώς άλλαξε δουλειά από τότε και έτσι δεν θα χρειαζότανε να μετακομίσει ποτέ ξανά. Τελικά αυτό το μπουντουάρ έκανε και κάτι χρήσιμο!

Φυσικά καμία από τις παραπάνω ιστορίες δεν είναι αληθινή. Όμως πίσω από το παιχνίδι, τα περιεχόμενα και τα ταμπλό, θα μπορούσε να κρύβονται πολλές ιστορίες για το πως δημιουργήθηκαν μερικά επιτραπέζια. Κάποια στιγμή θα διαλευκάνω αρκετές από τις απορίες σας, για τα αληθινά παρασκήνια ενός επιτραπέζιου ενός σχεδιαστή. Κάποιοι όμως “βαθυστόχαστοι” gamers θα παίζουμε και συνεχίσουμε να αναρωτιόμαστε: “Αλήθεια πως μπορεί ο σχεδιαστής να σκέφτηκε ένα τέτοιο θέμα επιτραπέζιου?”.

Σχετικά με Δημήτρης Δρακόπουλος

O Δημήτρης δουλεύει σε ταξιδιωτικό πρακτορείο και στον ελεύθερο χρόνο του, του αρέσει να ταξιδεύει σε άπειρες παρτίδες gaming… Διαθέτει αδυναμία για τα παράξενα παιχνίδια και είναι γνωστός για την ικανότητα του να βγάζει στο τραπέζι ότι πιο παράξενο και πρωτότυπο υπάρχει στο χώρο των επιτραπέζιων παιχνιδιών. Δηλώνει φανατικός gamer και μας εξομολογείται τις ιστορίες του ενώ ως σχεδιαστής παιχνιδιών μας έχει χαρίσει το πανέμορφο Drum Roll, έξυπνο eurogame στο χώρο του Τσίρκου...

Δείτε επίσης...

TOP 30 Must Have Boardgames – Essen Spiel 2022 by Epitrapaizoume

⚡️ https://linktr.ee/epitrapaizoume 🎲 TOP 30 Must Have Boardgames – Essen Spiel 2022 by Epitrapaizoume ✏️ …