CONFESSIONS of a GAMER: “Essen ένα μεγάλο Show”

Αν ένας boardgamer θέλει να λέγεται “gamer” δεν μπορεί να μην έχει ασχοληθεί με την έκθεση επιτραπέζιων στην Essen. Η έκθεση είναι μια τετραήμερη γιορτή επιτραπέζιων, χιλιάδων τετραγωνικών. Μέσα στους χώρους της χάνεσαι χαζεύεις νέες κυκλοφορίες, γίνεσαι στην κυριολεξία ένα μικρό παιδί. Η έκθεση είναι όμως και σαν ένα μεγάλο πλατό. Όσο κρατάει, διάφοροι showmen δίνουν παραστάσεις, ενώ μερικοί μασκαρεμένοι προσπαθούν να εντυπωσιάσουν με την εμφάνιση τους.

Υπάρχουν κάμερες, συνεντεύξεις, διάσημοι σχεδιαστές, ότι θα περίμενες δηλαδή από ένα μεγάλο show.  Υπάρχουν πολλά που μπορεί κανείς να κάνει στην έκθεση. Μπορεί να γυρνάει με τις ώρες, γύρω γύρω, χαζεύοντας το show όσο κρατάει και γεμίζοντας την σακούλα του με νέες κυκλοφορίες. Τι γίνεται όμως όταν σβήσουν τα φώτα και τελικά τι μένει όταν καταλαγιάσει ο ντόρος? Ας πάμε πίσω στο χρόνο για να τα πάρουμε από την αρχή.

Η αρχή τουλάχιστον για μένα έγινε περίπου μια δεκαετία πριν και κάτι. Η Essen δεν ήταν τότε η έκθεση για μένα. Στα “αθώα” μάτια μου, ήταν το ίδιο το ταξίδι. Μια μεγάλη παρέα ατόμων, που δεν πολυγνωριζόντουσαν μεταξύ τους, να τους ενώνει η αγάπη τους για το επιτραπέζιο. ‘Ήταν τότε και το πρώτο μου Ευρωπαϊκό ταξίδι. Εν τάχει, θυμάμαι ότι φτάσαμε στο ξενοδοχείο στην Ντισέλντολφ το οποίο δεν ήταν και κάτι το ιδιαίτερο. Ήταν όμως τόσο ώστε να μας επιτρέψει να πάρουμε νέα παιχνίδια. Μέχρι εκείνη την στιγμή ποσώς, με ενδιέφερε η έκθεση και τα επιτραπέζια. Εννοώ ότι από αυτό το ταξίδι, ήθελα να γεμίσω εικόνες. Εικόνες μιας άγνωστης πόλης, που ακόμα με συνοδεύουν μέχρι και σήμερα. Μετά από μερικές ώρες αξιοθέατων και γνωριμίας με τους υπόλοιπους boardgamers, ήμασταν έτοιμοι να αντικρίσουμε τις πόρτες της έκθεσης.

Την επόμενη μέρα, δεν καταλάβαμε ούτε το παγερό κρύο, ούτε το αυστηρό βλέμμα της ξενοδόχου, μην τυχόν και πάρουμε κάτι παραπάνω, από το πρωινό μπουφέ και το κουβαλήσουμε μαζί μας. Θυμάμαι μια λαοθάλασσα, να περιμένει υπομονετικά να ανοίξουν οι πόρτες. Παντού χαμόγελα, αγωνία για να ξεκινήσει το show. Εγώ μέχρι τότε κοίταγα με περιέργεια. Κοίτα όλους αυτούς τους περίεργους μασκαρεμένους ανθρώπους και προσπαθούσα να καταλάβω γιατί είχανε ντυθεί έτσι. Και πάνω στις σκέψεις μου, στην αγωνία μου να φτάσουμε κοντά στην είσοδο, δεν είχα πάρει χαμπάρι ότι ήμουν έτοιμος να μπω μέσα. Και ξαφνικά οι πόρτες ανοίγουν έτσι, ώστε σαν να ένιωσα ένα φως να με τυφλώνει. Και έτσι απλά ήμουν μέσα. Η πρώτη αίθουσα έμοιαζε στην αρχή άδεια, πράγμα που άλλαξε γρήγορα σε μερικά μόλις λεπτά. Υπήρχανε πολλοί δρόμοι για να εξερευνήσεις την αίθουσα και εγώ ήμουν χαμένος στο σταυροδρόμι. Κοίταγα τον κόσμο που ξεχυνότανε με μανία στο να προλάβουν να πάρουν κάποια επιτραπέζια, πριν αυτά εξαντληθούν. Και τότε το ένιωσα έγινα και εγώ ένας σαν και αυτούς.

Ήταν σαν μια μανία που με διαπέρασε και με κατέβαλε. Όλες αυτές οι νέες κυκλοφορίες, όλοι αυτοί οι άνθρωποι που με το χαμόγελο τους, προωθούσαν τα νέα τους επιτραπέζια και ας μην μιλούσαμε την ίδια γλώσσα. Μας ένωνε απλά η δίψα μας για το παιχνίδι. Άρχισα να περπατάω γρήγορα και με μανία, σαν να μην υπήρχε αύριο, γιατί υπήρχαν τότε, τέσσερις μεγάλες αίθουσες που έπρεπε να εξερευνήσω. Όπου όμως και να πήγαινα, ένιωθα “υπόχρεος” από την ενθουσιώδη υποδοχή που μου δείχνανε όλοι αυτοί οι εκθέτες. Ένιωθα καλοδεχούμενος σε ένα δικό μου κόσμο: Αυτό των επιτραπέζιων.  Το αποτέλεσμα ήταν το αναμενόμενο: Άρχισα να ξοδεύω τόσα λεφτά, χωρίς να καταλάβω το πως φεύγανε. Τα λεφτά μου φεύγανε και σακούλες γεμίζανε. Κάποια στιγμή ενώ είχα καταλάβει ότι είχα κάνει αρκετούς γύρους, γιατί ένας γύρος δεν είναι πότε αρκετός, έψαχνα κάτι να τσιμπήσω. Έτσι όπως απολάμβανα το χοτ ντογκ μου, κατάλαβα πόσο ενθουσιασμό είχα μέσα μου. Πίστευα ότι η έκθεση είχε πολλά “κρυφά σημεία” και ότι σε αυτά κρυβόντουσαν πολλά επιτραπέζια που δεν είχα δει ακόμα και ότι αυτά με περιμένανε να τα αποκτήσω.

Στο τέλος της ημέρας όπου όλοι είχαμε γυρίσει πίσω στο ξενοδοχείο, με καμάρι δείχναμε τι είχαμε αποκτήσει. Κάποιοι πιο τολμηροί, είχανε αρχίσει να διαβάζουν τους κανόνες, με σκοπό να παιχτεί μια παρτίδα επί τόπου. Αυτή ήταν η δίψα μας στο να δούμε τι είχαμε αγοράσει. Φυσικά αυτή η “επίδειξη” επιτραπέζιας δύναμης, σε έκανε να φουντώνεις και άλλο από λαχτάρα και να περιμένεις να έρθει η επόμενη μέρα, με σκοπό να αγοράσεις πιο εντυπωσιακά επιτραπέζια από ότι αγόρασαν οι άλλοι.

Έτσι δηλαδή κύλησαν και οι επόμενες μέρες: Ένας με κέρασε ένα ποτήρι κρασί και αγόρασα το επιτραπέζιο του, ο άλλος έδινε μαρμελάδες και αγόρασε ο φίλος μου το επιτραπέζιο του.  Ένας άλλος  σχεδιαστής ψηλός με πράσινα μαλλιά, μόνο που πέρασε από δίπλα μας, είχε ήδη ξεπουλήσει. Χρώματα, σκηνικά και εντυπωσιακές κατασκευές, σαν να ήμασταν στην Disneyland των επιτραπέζιων ή μήπως ήμασταν? Δεν χρειαζόμασταν και ιδιαίτερη αφορμή για να αγοράσουμε κάτι. Αν κάποιος μας παρακολουθούσε από ψηλά θα νόμιζε ότι σε καθετί που σταματάγαμε, μας γύριζαν ανάποδα ώστε να πέσει και το τελευταίο μας ψιλό. Και κάπου εκεί έρχεται η τελευταία μέρα. “Ξεπουλάμε” μας λέγανε οι εκθέτες. Και εμείς λιώναμε τις σόλες μας ώστε να προλάβουμε ακόμα και την τελευταία προσφορά, πριν φτάσουμε να αντιμετωπίσουμε το πιο μεγάλο μας πρόβλημα του ταξιδιού: “Ο χώρος στις βαλίτσες”.  Μεγάλος πονοκέφαλος του κάθε boardgamer όταν έχει συνειδητοποιήσει πόσα επιτραπέζια έχει αγοράσει. Στο που θα χωρέσει την λεία του. Θυμάμαι gamers, να τρέχουν πανικόβλητοι, να ρωτάνε δεξιά και αριστερά αν περισσεύει λίγος χώρος για να χωρέσουν τα παιχνίδια τους. Κάποιοι πιο “τολμηροί” παρόλο σε ξένη χώρα, στείλανε τα παιχνίδια τους με τα Γερμανικά ΕΛΤΑ. Ήμουν μπροστά την ώρα που προσπαθούσαν να συνεννοηθούν, υπό το αγανακτισμένο βλέμμα της Γερμανίδας υπαλλήλου…

Έτσι τα φώτα του show σβήνουν. Εσύ είσαι σπίτι σου, χαζεύοντας όλα αυτά τα επιτραπέζια που απέκτησες και κάνεις σκέψεις για πότε θα τα παίξεις. Και εκεί κάπου, όταν η μαγική αυτή επιρροή της Essen, έχει ξεθωριάσει, συνειδητοποιείς ότι μπορεί και να απογοητευτείς. Γιατί ο κύριος αυτός που σε κέρασε το κρασί του, ώστε να πουλήσει το Toscana, μπορεί τελικά να σου προσέφερε ένα σκέτο ξύδι. Γιατί τώρα που δεν βλέπεις αυτόν τον κύριο, γνωρίζεις ότι ίσως να μην χρειαζόσουν και τόσο αυτό το Toscana. Εσύ όμως το αγόρασες. Όπως αγόρασες και τόσα άλλα που τελικά μπορεί και να μην τα ήθελες. Σίγουρα όλες οι αγορές σου, δεν είναι πάντα πετυχημένες. Αυτό όμως σου κάνει όλο αυτό το show. Στην τελική σε πεισμώνει και λες ότι την επόμενη φορά που θα πας, δεν υπάρχει περίπτωση να την ξαναπατήσεις. Τώρα εξάλλου, έχεις εμπειρία, ξέρεις τι να περιμένεις και ξέρεις τι θα αντιμετωπίσεις. Έχεις τη πεποίθηση του πιο έμπειρου gamer.

Έτσι την επόμενη χρονιά ξαναπήγα. Τα συναισθήματα μου ήταν πιο συγκρατημένα από την πρώτη φορά. Όμως και πάλι όσες φορές και να παραβρεθείς σε αυτό το show, συνειδητοποιείς ότι ποτέ δεν είναι το ίδιο. Αυτή την φορά υπήρχαν κάμερες. Υπήρχαν συνεντεύξεις και παρουσιάσεις παιχνιδιών. Υπήρχε ολόκληρο preview για το τι πρέπει να αγοράσεις. Και όλα μοιάζανε τόσο όμορφα. Εκτός ότι είχανε διπλασιαστεί οι κυκλοφορίες, είχανε μεγαλώσει και οι αίθουσες. Και κάπου εκεί στα φώτα, στον κόσμο που τρέχει πάλι να προλάβει, στις εντυπωσιακές υπερπαραγωγές σκηνικών,  σε ξανακυριεύει η ίδια ωραία τρέλα και αρχίζεις πάλι να ψωνίζεις. Γιατί έτσι θα διορθώσεις μερικά περσινά λάθη, αγοράζοντας καλύτερες κυκλοφορίες, γιατί νομίζεις ότι έχεις την πείρα ότι κάθε χρόνο γίνεσαι και καλύτερος. Αν μπορείς να είσαι όμως εκεί κάθε χρόνο, γιατί δεν θα μπορείς, επομένως ξαναψωνίζεις σαν να μην υπάρχει αύριο. Αυτή είναι όμως η μαγεία της Essen.

Κάποια στιγμή την πήρα την “εκδίκηση” μου. Ξαναπήγα και τρίτη φορά. Αυτή την φορά όχι όμως να ψωνίσω δίχως να υπάρχει αύριο. Αυτή την φορά θα μουν και εγώ μέρος του show. Θα παρουσίαζα μαζί με έναν φίλο μου, την κυκλοφορία του δικού μας επιτραπέζιου. Και εκεί ανέπτυξα κάποια περίεργα συναισθήματα. Γιατί στην αρχή κοίταγα τον κόσμο και σκεφτόμουν ότι τώρα θα μπορούσα να πέρναγα και εγώ μπροστά από το επιτραπέζιο μου και να προσπαθεί κάποιος να με πείσει να το αγοράσω. Τώρα ήμουν και εγώ ένας από αυτούς. Εξάλλου ικανοποιούσα και εγώ με την σειρά μου, την δίψα τους για το παιχνίδι.  Και μπήκα γρήγορα στο πετσί του ρόλου μου. Με χαμόγελο και με μια σπιρτάδα προσπαθούσα να πουλάω όσες περισσότερες κόπιες μπορούσα. Και παρόλο την κούραση που είχαμε, ήμουν τόσο περήφανος για αυτό που είχα καταφέρει να κάνω. Ζώντας όμως τα παρασκήνια της έκθεσης, κατάλαβα πόσο απλά μου φαίνονται όλα πίσω από τα φώτα και τον κόσμο.  Όταν έκλεινε η έκθεση, η αίθουσα άδειαζε και εσύ καταλάβαινες το πόσο “φτωχή” φαινόταν χωρίς όλο αυτό το show. Ήταν και η μοναδική χρονιά που έφυγα με τα λιγότερα επιτραπέζια. Και χαμογέλαγα νομίζοντας ότι τα είχα καταφέρει.

Και κάπου εδώ τελειώνει η ιστορία μου. Είπα ότι “νομίζοντας ότι τα είχα καταφέρει” και κάποιοι πιστεύουν ότι μπορεί να έχει και συνέχεια. Και δεν το πιστεύουν άδικα. Γιατί όταν απέχεις από το show της Essen αρκετό καιρό, αυτό “τρέφεται” από την λαχτάρα σου. Την μοναδική σου λαχτάρα, να ξαναβρεθείς εκεί. Και ενώ λες ότι κάπου όλα μπορεί να τα έχεις ξαναδεί, με το που περάσεις τις πόρτες, θα σε τυφλώσει πάλι το ίδιο φως, τα ίδια πάνω κάτω σκηνικά και κουστούμια και γενικά όλη η λάμψη της έκθεσης. Και εσύ εκεί μέσα να αγοράζεις και να νιώθεις χαρούμενος. Ένας ολοκληρωμένος gamer. Μέχρι όμως την επόμενη Essen…