Mea Culpa, δηλαδή “Λάθος μου”

“Mea Culpa”, δηλαδή “Λάθος μου”, είναι μια φράση που αποτελεί δημόσια παραδοχή σφαλμάτων/αίτηση συγχώρεσης και ξεκίνησε από ομολογίες αμαρτιών των Καθολικών.

ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΗ:
Βρισκόμαστε στα πρόθυρα της Μεταρρύθμισης του Λούθηρου, όπου, προκειμένου να μαζευτούν χρήματα για την αποπεράτωση της βασιλικής του Αγίου Πέτρου στη Ρώμη, τα συγχωροχάρτια πωλούνται με τη σέσουλα. Οι παίχτες είναι έμποροι που μαθαίνουν από μια μάντισσα ότι μόνο ο πιο ενάρετος εξ αυτών θα μπει στον Παράδεισο. Οι υπόλοιποι θα γίνουν μπάρμπεκιου του Βεελζεβούλ.

Σκοπός του παιχνιδιού είναι να ανέβεις τα περισσότερα βήματα προς τον παράδεισο συλλέγοντας συγχωροχάρτια. Τα συγχωροχάρτια διατίθενται σε τέσσερα χρώματα και καθένα σε πάει ένα βήμα προς τα σύννεφα, ενώ ένα σετ τεσσάρων χαρτιών διαφορετικού χρώματος ανυψώνει την ψυχή σου οκτώ βήματα. Κάποια συγχωροχάρτια αποκτώνται άμεσα με ορισμένες ενέργειες, αλλά τα περισσότερα απονέμονται δυο φορές στο παιχνίδι βάσει δωρεών που κάνουμε κατά τη διάρκειά του.

Στην αρχή κάθε γύρου οι παίχτες κάνουν ένα αρκετά πρωτότυπη κρυφή δημοπρασία. Ο καθένας τους έχει ένα εξάπλευρο “πρίσμα”, κάθε έδρα του οποίου έχει χαρακιές από το 1 ως το 6. Το άθροισμα του αριθμού του πρίσματος (που θα το λέμε από εδώ και μπρος “αμαρτίες”) και τυχόν χρημάτων είναι το συνολικό bid. Με φθίνουσα σειρά προσφορών ακολουθεί μια επιλογή ρόλων μεταξύ Πάπα, Αυτοκράτορα, Μεγαλέμπορου και Μικροαμαρτωλού. Οι ρόλοι καθορίζουν τη σειρά παιξίματος και έχουν ειδικές ιδιότητες, κάποιες από τις οποίες ενεργοποιούνται μόλις επιλεγεί ο χαρακτήρας και κάποιες κατά τη διάρκεια του γύρου. Σημαντικό είναι ότι αυτός που πρόσφερε τις περισσότερες αμαρτίες είναι και ο μόνος που κρατά τα λεφτά τα οποία πρόσθεσε στην προσφορά του.

Στη σειρά σου μπορείς να κάνεις μια ή δυο διαφορετικές μεταξύ τους ενέργειες (αν αυξήσεις τις αμαρτίες σου κατά 1). Υπάρχουν μόνο τέσσερα πράγματα που μπορείς να κάνεις:
1) Αγορά: στην αρχή κάθε γύρου 7 κύβοι αγαθών τοποθετούνται στην αγορά. Αντιπροσωπεύουν άρτο, οίνο, υφάσματα, πετράδια και συγχωροχάρτια (κόκκινα ή πράσινα). Με το action της αγοράς μπορείς να αγοράσεις ένα από αυτά. Όταν τα κυβάκια τελειώσουν, τελειώνει και ο γύρος, οπότε μπορεί κάποιοι παίχτες να προλάβουν να παίξουν περισσότερο από άλλους.
2) Πώληση: επιστρέφεις ένα κύβο στο σακούλι και βγάζεις κέρδος.
3) Δωρεά: βάζεις ένα αγαθό ή ένα (και μόνο ένα) κέρμα από τα λεφτά σου μέσα σε ένα σπιρτόκουτο. Όλοι βλέπουν τι βάζεις, αλλά όχι ΠΟΥ: το σπιρτόκουτο έχει δυο μεριές, μια για κάθε απονομή. Με τον τρόπο αυτό συμμετέχεις σε μια μακροπρόθεσμη επένδυση/κρυφή δημοπρασία.
4) Οίκος Ανοχής: Όποτε επισκέπτεσαι αυτό το άντρο των απολαύσεων, αυξάνεις τις αμαρτίες σου. Σε αντάλλαγμα, χρησιμοποιείς μια από τις κάρτες του, που ή σου δίνουν ένα κίτρινο συγχωροχάρτι (που βρίσκεται μόνο εκεί και άρα είναι η μοναδική ευκαιρία για το πολυπόθητο σετ), ή σου προσφέρουν κάτι ή βλάπτουν έναν ή περισσότερους αντιπάλους. Αυτές οι επιθετικές κάρτες είναι πολλές και αρκετά ισχυρές και αποτελούν σημαντικό μέρος της άμεσης αλληλεπίδρασης μεταξύ των παιχτών.

Στο τέλος του γύρου, όποιος έχει τις περισσότερες αμαρτίες στο πρίσμα του προχωρά τόσες θέσεις προς την Κόλαση όση η διαφορά του από αυτόν με τις λιγότερες αμαρτίες. Αν καταλήξει στην ίδια θέση με άλλον, κατρακυλά κι άλλο μέχρι να βρει ελεύθερη θέση.

Κάθε γύρο, ο παίχτης με το ρόλο του Αυτοκράτορα βάζει ένα χτίστη σε έναν από τρεις καθεδρικούς υπό κατασκευή. Την πρώτη φορά που ένας καθεδρικός μαζέψει τέσσερις χτίστες, ολοκληρώνεται και γίνεται η ενδιάμεση απονομή. Όλοι οι παίχτες αποκαλύπτουν τι έβαλαν στη θέση 1 του σπιρτόκουτου και βραβεύουμε τρεις κατηγορίες: οι δυο πρώτοι σε δωρεά α) άρτου και οίνου, β) υφάσματος και πετραδιών και γ) χρημάτων διαλέγουν εναλλάξ από αντίστοιχη προσφορά κόκκινων, πράσινων και κυρίως μπλε συγχωροχαρτιών. Κάθε ναός έχει διαφορετικές αμοιβές σε κάθε κατηγορία, οπότε είναι σημαντικό όταν είσαι Αυτοκράτορας να ωθείς προς ολοκλήρωση το καθεδρικό που ευνοεί περισσότερο το είδος των δωρεών που κάνεις. Όταν χτιστεί ο δεύτερος καθεδρικός, γίνεται η απονομή σύμφωνα με τις δωρεές στη θέση 2 του σπιρτόκουτου και στη συνέχεια το παιχνίδι τελειώνει. Οι παίχτες κινούνται προς τον παράδεισο ανάλογα με το πόσα και ποια συγχωροχάρτια μάζεψαν (κι αυτή τη φορά ανεβαίνουν προς τα πάνω αν σταματήσουν εκεί που είναι άλλος παίχτης), και όποιος καταλήξει πιο κοντά στον Ουρανό κερδίζει.

ΑΡΕΤΕΣ:
– Ιδιαίτερο θέμα που αντιπροσωπεύεται έντονα στους μηχανισμούς (π.χ. ο Πάπας πηγαίνει στον οίκο ανοχής κρυφά, σημειώνοντας την κάρτα που θέλει, και οι άλλοι παίχτες προσπαθούν να καταλάβουν σε ποιο δωμάτιο βρίσκεται ώστε να τον εκθέσουν).
– Πολύ εύθραυστη ισορροπία στις επιλογές, ιδίως όσες αφορούν το πόσες αμαρτίες κάνεις σε σχέση με το τι σου προσφέρουν σε αντάλλαγμα.
– Οι ιδιότητες κάθε χαρακτήρα έχουν τεράστια σημασία. Πρέπει πάντα να λαμβάνεις υπόψη σου τι μπορούν να κάνουν οι άλλοι παίχτες με τους χαρακτήρες που τους αφήνεις, και να στραγγίζεις τα προνόμια του δικού σου χαρακτήρα μέχρι τελευταίας σταγόνας.
– Είναι εύκολο να καταλάβεις πώς παίζεται (μόνο 4 πιθανές ενέργειες), δυσκολότερο όμως να καταλάβεις πώς κερδίζεις.
– Σύντομη διάρκεια: το πολύ 11 γύροι, και συνήθως κάθε γύρος δίνει 2-3 σειρές σε κάθε παίχτη. Σε μιάμιση ώρα το πολύ θα έχετε τελειώσει.

ΑΝΟΜΗΜΑΤΑ:
– Σε κάποιους μπορεί να μην αρέσει ένα παιχνίδι στο οποίο διαπράττεις αμαρτίες και επισκέπτεσαι πόρνες για να εξαγοράσεις τελικά την είσοδό σου στον Παράδεισο.
– Ισοπαλίες προέκυψαν σε πολλές διάφορες περιπτώσεις, οπότε η σημασία των tiebreaker (που είναι πάντα υπέρ του παίχτη πιο κοντά στην Κόλαση) είναι τεράστια. Ένα μικρό στραβοπάτημα μπορεί να κάνει σημαντική διαφορά στο τελικό αποτέλεσμα. Τις περισσότερες φορές, δε, δεν υπάρχει τρόπος να προβλέψεις πόσο πολύ μπορείς να πιέσεις τις καταστάσεις.
– Αρκετές από τις κάρτες του πορνείου μοιάζουν πολύ δυνατές. Κάποιες επιτρέπουν την τοποθέτηση ή μετακίνηση εργατών στους ναούς, αντιγράφοντας ένα από τα προνόμια του Αυτοκράτορα και επισπεύδοντας το τέλος του παιχνιδιού. Άλλες μετακινούν όλους τους υπόλοιπους παίχτες προς την Κόλαση, ενώ άλλες πάλι κλέβουν συγχωροχάρτια από άλλους παίχτες. Και μόνο η γνώση οτι οι κάρτες αυτές υπάρχουν στο παιχνίδι επηρεάζει σημαντικά το πώς παίζουν οι παίχτες.
– Τα πράγματα μπορεί να εξελιχθούν υπερβολικά γρήγορα. Ο γύρος μπορεί να τελειώσει γρήγορα, το παιχνίδι μπορεί να τελειώσει γρήγορα, ο λάθος ναός μπορεί να απονείμει συγχωροχάρτια πρώτος κλπ.
– Παίζει καλά μόνο με τέσσερις παίχτες. Με τρεις παίχτες οι δυνάμεις δυο ρόλων συγχωνεύονται και έχω πλέον σαφείς αμφιβολίες ως προς την ισορροπία. Με δυο παίχτες οι επιθετικές κάρτες έχουν μόνο ένα στόχο.
– Η συναρμολόγηση των πρισμάτων και των σπιρτόκουτων είναι μπελάς.

ΜΕΡΑ ΤΗΣ ΚΡΙΣΗΣ:
Το Mea Culpa έχει πρωτότυπο θέμα και ενδιαφέροντες μηχανισμούς. Δεν πιστεύω ότι ταιριάζει σε παίχτες που τους αρέσει ο έλεγχος και ο προγραμματισμός. Είναι παιχνίδι-διελκυστίνδα, με έντονη αλληλεπίδραση μεταξύ των παιχτών και πολλά στοιχεία που δεν μπορούν να ελεγχθούν από ένα μόνο παίχτη. Ίσως να υπάρχει ισορροπία στους μηχανισμούς του, αλλά επειδή ο καθένας έχει τόσο μεγάλη επίδραση στο παιχνίδι, είναι δύσκολο να προσδιορίσω αν είναι ένα σφιχτό παιχνίδι με λεπτές ισορροπίες και δύσκολες αποφάσεις ή ένα παιχνίδι που η τύχη έχει τον τελευταίο λόγο. Σίγουρα πάντως δε με άφησε αδιάφορο.

Από μια άποψη δηλαδή, το Mea Culpa είναι ακριβώς σαν μια αμαρτία: σου δίνει κάποια απόλαυση, μετά σε κάνει να αναρωτιέσαι αν είναι καλό για σένα, αλλά τελικά σε κρατά σε πειρασμό. Και επειδή τα θανάσιμα αμαρτήματα είναι 7, αυτή είναι και η βαθμολογία που θα του δώσω.

Κάντε click παρακάτω στο εξώφυλλο του κουτιού του παιχνιδιού για να μεταβείτε στην σελίδα καταχώρησης με περισσότερες πληροφορίες, κριτική για το παιχνίδι και άλλες ενδιαφέρουσες λεπτομέρειες: