AuZtralia (2018)

Διαβάστε το άρθρο του Χρήστου Παλιογιώργου στην στήλη του εδώ ή και παρακάτω:

Η αλήθεια είναι ότι δεν είμαι μεγάλος οπαδός του Wallace, σχεδόν πάντα κάτι με χαλάει – αλλά γενικά τα τρενάκια του είναι τουλάχιστον συμπαθητικά. Όταν λοιπόν βγάζει παιχνίδι που έχει ράγες και τον Μεγάλο Καλαμάρη, και Uno να ήταν θα το έπαιρνα. Μετά από ένα cringeworthy εισαγωγικό story για το πως o Sherlock Holmes έσωσε τον κόσμο, μπαίνουμε στο ζουμί του παιχνιδιού. Κάθε παίχτης είναι μια ξεχωριστή αποστολή στην μακρινή Αυστραλία, που συναγωνίζεται με τις υπόλοιπες για το ποιος θα λουτάρει πρώτες ύλες και να φτιάξει φάρμες για να ταΐσει τα ορφανά, αψηφώντας κάτι μικροθεματάκια που συναντάνε στον δρόμο όπως ο Yog Sothoth, o Chtulhu και η παρέα τους. Και γιατί δεν τους νοιάζει; Γιατί έχουν θωρακισμένα τρένα με κανόνια. Πόσο gangsta!
Ο βασικός μηχανισμός του παιχνιδιού είναι το resource management, και κυρίως το time management. Δεν υπάρχουν γύροι, υπάρχει ένα συνεχές play experience όπου κάθε φορά παίζει αυτός που είναι πιο πίσω στο time track. Ο γύρος του παίχτη απλά είναι η επιλογή και η εκτέλεση μιας ενέργειας από αυτές που έχει στο board του, η οποία κοστίζει 1-3 time units. To παιχνίδι συνεχίζει έτσι μέχρι να παίξουν όλοι τον καθορισμένο αριθμό time units ή να γίνει κάποιος παίχτης σνακ για τους Αρχαίους Παλιούς.

Τα actions είναι αρκετά απλά, χτίζεις ράγες (για να φτάνεις περισσότερες περιοχές – είναι μεγάλη η Αυστραλία), μαζεύεις πρώτες ύλες από περιοχές που είναι μέσα στο δίκτυο σου, προσλαμβάνεις χαρακτήρες (με διάφορα bonus ή end of game VP), χτίζεις στρατά ή πας και την πέφτεις στους Αρχαίους Παλιούς μια και η δίψα για VP είναι σαφώς μεγαλύτερη από τον αρχέγονο τρόμο των εξωδιαστατικών τρόμων της R’Lyeh.

Την πολυπλοκότητα του παιχνιδιού αυξάνουν δυο πράγματα: αφενός ότι το action selection δυσκολεύει κάθε φορά που θες να κάνεις το ίδιο action (εκτός και αν κάνεις cleanup χάνοντας χρόνο σε ένα ήδη σφιχτότατο παιχνίδι) και αφετέρου γιατί από την μέση του παιχνιδιού και μετά οι Αρχαίοι Παλιοί ξυπνάνε και μπαίνουν δυναμικά στο παιχνίδι σαν Aggressive AI faction, και αν δεν έχετε ετοιμαστεί κατάλληλα δεν θα μακροημερεύσετεΣε γενικές γραμμές το παιχνίδι μου άρεσε. Έχει ωραία ροή, ενδιαφέρον (και πολύ γρήγορο) combat system – το οποίο είναι βέβαια λίγο Yolo, και το πλέον σχεδόν απαραίτητο μηδενικό downtime. Με 4 παίχτες είναι αρκετά σφιχτό και race-y στην αρχή, αλλά έχει πολλές στρατηγικές που μπορούν οι παίχτες να εξερευνήσουν.

Με δυο χάρτες και random, setup κάθε φορά έχει αρκετό replayability. Κάτι βέβαια με χαλάει στην όλη συνταγή (ίσως να φταίει ότι στην πρώτη παρτίδα που παίξαμε οι Αρχαίοι μας ισοπέδωσαν), αλλά δεν μπορώ να πω ακριβώς τι. Μάλλον θα είναι οι μασχάλες του Θείου από την ζέστη της Αυστραλίας. Try before you buy φάση…